روش تدریس و چگونگی برقراری ارتباط با دانش آموزان از موضوعاتی است که توجه به آن می تواند نقش مؤثری در بالا بردن کیفیت آموزشی در مدارس ایفا نماید. مدیریت روابط با دانش‌آموزان نیز به اندازه موضوع درس مهم است. در محیطی که دانش آموز با معلم خود احساس نزدیکی نکند و از او بترسد و یا به او اعتماد نداشته باشد یادگیری به نحو احسن انجام نمی گیرد.

تجربه نشان داده است که اگر حتی دانش آموز به درسی علاقه‌مند نباشد اما معلمِ آن را دوست بدارد و با او ارتباط روحی برقرار کند درس را به خاطر معلم خود می خواند و چه بسا که به درس علاقه‌مند هم بشود.
احترام متقابل:معلمی که دانش آموز را پائین تر از خود می داند و به او با دیده تحقیر می نگرد نباید انتظار احترام از طرف او را داشته باشد. اگر دانش آموز را به عنوان یک انسان مستقل بپذیریم و به خواسته ها و نظرات او احترام بگذاریم درواقع به خود احترام گذاشته ایم و این احترام متقابل صمیمیت و نزدیکی روحی ایجاد خواهد کرد.
الگوی خوب:برای الگوی خوب بودن باید به حرف های خود معتقد باشیم و به آن عمل کنیم. صرف گفتن «دروغ بد است» یا «منظم بودن خوب است» تأثیری بر اخلاق و رفتار دانش آموز نمی گذارد. زمانی
می توانیم انتظار رفتار درست از آنها را داشته باشیم که خود نیز به آن ها مقید و معتقد باشیم. معلمی که از دانش آموزان توقع دارد منظم باشند باید خود نیز منظم بوده و در سر کلاس به موقع حاضر شود. دانش آموزان خیلی زود دوگانگی رفتار را متوجه می‌شوند.
شوخ طبعی :شوخی کردن به جا در کلاس هم موجب تلطیف فضای درسی خواهد شد و هم از فشار درس به ویژه دروسی چون ریاضی و فیزیک می کاهد. البته باید مواظب بود که شوخ طبعی شکل تمسخر و ریشخند دانش آموزان را به خود نگیرد؛ چرا که استهزای دانش‌آموز به خصوص در حضور دیگران نه تنها موجب تنفر وی از درس می شود بلکه گاهی لطمات روحی زیادی را ایجاد می‌کند.
روانشناسی رفتار:مدرسه بهترین جا برای یادگیری رفتارهای اجتماعی است. اگر به سخنان دانش آموز به دقت گوش داده و حرفش را قطع نکنید او یاد می گیرد به طرف مقابل خود احترام گذاشته و به حرف‌هایش خوب گوش دهد. ایجاد بحث های دو یا چند نفره و وادار کردن دانش‌آموزان به گوش دادن موجب می‌شود این هنر را عملاً یاد بگیرند. همچنین هنگام پاسخ دادن دانش آموز تمام حواس خود را جمع صحبت هایش کنید. این کار موجب می‌شود دانش آموز احساس کند به او توجه می‌شود و صحبت هایش (هرچند تکراری یا نادرست باشد) برای معلم مهم است. . این کار موجب تشویق دانش آموز شده و سبب می شود به درس با دقت بیشتری گوش کرده و همواره در مباحث آن شرکت کند.
بی‌توجهی به صحبت‌های دانش آموز، بی حالتی و سردی چهره شوق پاسخگویی را در وی می‌کاهد.
برنامه ریزی :تحقیر و توبیخ دانش آموز همیشه شیوه مناسبی برای اصلاح دانش آموزان بعضاً تنبل نیست. گاه تشویق تأثیری می گذارد که توبیخ نمی گذارد. استفاده از دانش‌آموزان درسخوان برای کمک به ضعیف ترها، دسته بندی دانش آموزان و ایجاد گروه های درسی و رقابت سالم بین آنها می تواند به پیشرفت درسی کمک نماید. مشورت و صحبت با والدین نیز می تواند در این زمینه گره‌گشا باشد. بیشتر دانش‌آموزانی که از نظر درسی ضعیف هستند افراد بی‌برنامه‌ای‌اند که در طول روز زمان مفید خود را هدر می دهند و شب امتحان نمی‌توانند جبران کنند. با همکاری مشاورین مدرسه، اولیا و خود دانش آموز می‌توان برنامه‌ریزی و نظم را به آنها آموخت. www.gorooh.parsiblog.com

شیما جمالی